Ariassos’ta, ıssız vadinin ortasına denk gelen bir noktada,
etrafını çevreleyen yıkıntıların arasında birbaşına nasılsa
ayakta kalmış görkemli bir kapı gördüm.
Belleğim Patara’dan, Perge’den, Efes’ten başka kapıları çağırdı,
bir de kentin mahşerinde, bugün ait olduğu çağdan ve ürünü
olduğu uygarlıktan fersah fersah uzakta duran, içinden
geçenlerin çoğunun kendisine dikkat kesilmediği, önünden
akıp giden insan selinde olsa olsa bir avuç çevresine bakma
alışkanlığını yitirmemiş bireyin gözlerini yalın cazibesine
çekebilen Hadrian kapısını.
Artık ne açan açılan, ne kapanan kapatan.
İçeride kalanlarımız Dünya’dan ürkmüş.
Dışarıda bekleyenlerin kaçacakları bir tek burası kalmış. Bu
kapının ya da bir başkasının ötesinde sanmışlar ki onları
esirgeyecek farklı bir hayat var.