“Mutlak bilgi“ hüküm sürüyor burada. Herkes hosnut. Yapacak baska bir sey yok. Çikmaz olan gerçekliktir.
Bu anlamda, evrensel ve homojen bir Devlet yurttasi olarak ben herhangi birisiyim, farkli ve ayni, bende vücut bulmus yüce yasaya tabi, görünmez ve kimliksiz, apaçik. Zira bana karsi çikan her sey beni dogrular.
Fakat iste beni kendimden disarida birakan -bir kadin bu süphesiz- ve o çözünen benlikte Yüceler Yücesi’ni bilen birisi.
Yüceler Yücesi sadece kendinin degillemesi olabilir. Salginin püskürdügü ve kurbanlarinin tek isyancilar oldugu, AIDS’in yüce yasayi tehlikeye soktugu mükemmel bir toplumda Yüceler Yücesi, tüm tanrisalligin ötesinde, ’Sey’in ta kendisine, dehset verici hiçe, her zaman kandiran hakikate ve kendini kandirana, sadece ölümün kisinin duymasina izin verecegi nihai kelimeye dönüsmedikçe ölemeden ölen bir hastadan fazlasi degildir.
Fakat sen, okuyucu, tüm bunlari unut -zira o Antigone’dir de, ensest tabusu, o noktadan yürürlükten kaldirilasiya kadar, hem ideal hem de dogal yasayi yikabilsin diye ölü kardesiyle birlesen saf bakire. Igrençlik asktir, tipki özgürlügün mutlak kölelik oldugu gibi.