1945 sonrasinda sömürgelestirilmis toplumlarin bagimsizliklarini kazanmalari, feminist hareketler, küresellesme gibi bazi siyasal, iktisadi ve sosyal gelismeler, modernite anlayisinin tüm araçlariyla birlikte sorgulanmasinin hazirlayicisi oldu. Özellikle 1970’lerde sekillenmeye baslayan postmodernizm, postkolonyalizm, postyapisalcilik gibi düsünce hareketleri sosyal bilimlerde yerlesik kuramlarin ve pozitivizmin konumunu sarsarken, antropoloji de bu elestirilerden muaf olamadi. Kendisi de beseri çalismalara, edebiyat kuramlarina, postkolonyalizme, postmodernizme, göstergebilime, v.d dayanarak modernite kuramlarinin karsisinda konumlanmaya basladi. Ne var ki antropolojide yogun olarak gerçeklestirilen tartismalar, bir sosyal bilim olarak kendi konumunu yeniden tanimlama noktasina kadar vardi. Bir baska deyisle, yorumcu antropoloji ve postmodern antropolojinin kimi temsilcileri “kültür” kavramini, “antropolojik yöntem”i, “pozitivizm”i, “alan”i, “yerli/öteki”yi, “kendisi”ni, “etnografya”yi, “etnografik yazi”yi, “kültürel gö-rececilik”, “bütüncülük”, “temsiliyetçilik” gibi yerlesik anlayislari elestirel olarak yeniden ele aldilar.
Bu derleme, bir nirengi noktasi olarak Boas ve Malinowski’nin makaleleriyle baslamakta ve ardindan Geertz, Fabian, Spiro , Marcus gibi 1980 sonrasi antropoloji kusaginin dikkat çekici makaleleri ile antropolojik yöntembilim tartismalarinin çerçevesini serimlemektedir.