Bir kelime şiire girdiyse değişir çu¨nku¨ yeniden inşa edilir. Yaşamak da Cahit Zarifoğlu’nun yeniden tanımladığı bir kelime. Zira o, tu¨m bilinmezliği ve sıradanlığı, huzuru ve kaygısı, aydınlığı ve esrarı, korkusu ve yakarışı ile yeryu¨zu¨ndeki yolculuğunu su¨rdu¨rmu¨ş; her adımında kendisi olarak ve ânı kendisinin kılarak apayrı bir yaşamak inşa etmiştir.
Sisin örttu¨ğu¨ demiryolunda ağır aksak yola çıkan tren, şairin çocukluk hatıralarının başkenti Silvan’a doğru ilerlerken Yeni Camii’nin avlusu, sessizliği kolundan tutup çeker yeryu¨zu¨ne. Koca medeniyetin içinde kendine yurt arayan ruhlar, yalnızlıktan yontulan bu¨yu¨k anlara acziyetle bir kez daha eğilir.
Yaşamak’ta gu¨nlerin kendisinden ziyade ne barındırdığı; beyaz sayfalardaki bir avuç harfin, ölu¨mu¨ bilen dağlar gibi gu¨lu¨msediği, ışığın parçaladığı karanlığı geri verdiği apaçık göru¨lu¨r.
Farkına varmadan “Bu¨tu¨n bunların, hatırasız haftaların, kalbimi fark etmelerinden korkmamın sebebi var.” diyordum. Şimdi bir şeysin benim için... Varsın. Fakat bocalıyordum. Gizlice du¨şu¨ndu¨ğu¨m, fark edilmesinden korktuğum hakikat sen miydin, yoksa ben, hatırasızlığı, boşluğu, en ucuz şekilde, sırtımdan korkakça, hiçbir teşebbu¨ste bulunmadan birdenbire atmak için yine hayal mi kuruyordum. Dedim ya işte, bocalıyorum. Yeniden yaşamaya başlamak kolay mı?