“Yalnizca Rabbine Yönel” Kendini dünya cenderesine kaptirmis insanlara huzurun adresini gösteriyor.
Bilinenin arka perdesindeki bilinmeyeni kesfediyordum. Ona varmak sürecindeki yol, benim yegâne hikmetimdir, saskinligimdaki askimdir, ayaklarimdaki kuvvettir, tahayyülümdeki yildizlardir, bagrimdaki en kizil, en alev, en can yakan atestir.
Birikiyordu demlendigim her insandaki kissalarim, hikâyelerim, anilarim. Göz göre göre sahit oldugum trajediler, sol yanimda kesik, yitik, yetim ve öksüz izler birakiyordu. Hepsini kederim gibi görüyordum.
Usul usul olgunlasiyordum: Ve ‘OL’uyordum. Karsilastigim dramatik olaylarin üstesinden gelmek öyle zor gelmiyordu bana artik.
Yeserdigim “hayat agaci” vakti geldiginde meyvelerini vermekten sakinmiyordu. Hak ettigim gibiydi her sey!