“Keşke insan hiç büyümeseydi. Keşke her şeyi
bilmeseydi. Oyuncaklarını kırmasaydı. Çocukluğunu
hiç unutmasaydı. Sevgisini bütün yaşlarında aynı
içtenlikle söylemeyi sürdürseydi. Ne yazık ki doğa,
hayvanlara bağışladığı o masumiyeti insanlardan
esirgemiş. Ya da insan, doğasına ihanet etmiş.(…)
Sonra kendi çocukluğuma çevirdim gözlerimi. Ara
sokaklardaki çocuklara, ışıklı caddelerdeki çocuklara,
buğday tarlalarındaki çocuklara… yazdıkça, dünyanın
nasıl bir cehenneme nasıl bir cehenneme
yuvarlandığını yeniden anladım. Bütün büyük
yaratıcılar çocuktu. Dünya edebiyatını çocuklar
yaratmıştı. Bütütn ağıtları, şarkıları çocuklar
söylemişti. Bütün bilim insanları merakını hiç
yitirmemiş çocuklardı. Tanrı çocuktu. .”