Ve yalnız kadınlar vardır;
Eskiden yaptığı nakışları seyrederken gözyaşları avuçlarına damlar
Anılarından başka bir şeyi kalmayan ve onlarla yaşamaya mahkûm
Acımasız zamanın hışmına uğramış bedbaht kadınlar
Bazen yalnızlıkları bir kitaba sığınır, orada kendine bir yer arar, titrek parmaklarla, yaprakları karıştırır
Kelimelere seslenir bir mermer soğukluğu sesiyle ve umutla
Kelimeler zalim, kelimeler acımasız
Cevap vermezler kendine sığına bir çift göze..
Hikâyelerde bulurlar kendilerini birkaç cümlenin zoraki misafiri olma uğruna...
Yalnız kadınlar vardır; mecburen yalnızlığı seçmiş ve asla sevgilerinden ödün vermeyen...
Sevmeye devam eden, katıksız saf ve temiz yürekleriyle
Tek sermayeleri sevgidir, yetinmesini bilirler
Ve o kadınlar, bir gün silkinir, ayağa kalkar. Sıyrılır eskimiş, işe yaramayan mazisinden. Aldatılmayı bir türlü kabullenmeyen gururu, kaldırır ayağa kadını. Daha güçlü yapar, daha hızlı yürüyen insan oluverir aniden. Hedefine koşar, varmasa da yolunda ölür hayallerinin