“(…) Halkim ben, parmakla sayilmayan
Sesimde piril piril bir güç var
Karanlikta boy atmaya
Sessizligi açmaya yarayan
Ölü, yigit, gölge ve buz, ne varsa
Tohuma dururlar yeniden
Ve halk, topraga gömülü
Tohuma durur bir yerde
Bugday nasil filizini sürer de
Çikarsa topragin üstüne
Güzelim kirmizi elleriyle
Sessizligi burgu gibi deler de
Biz halkiz,
Yeniden dogariz ölümlerle”