Biraz sonra yatagimdan anneme seslendim: “Anne! Uyuyamiyorum.”
Dakikalar geçiyor ve bu kez babama sesleniyorum:
“Baba! Top oynamayi unuttuk.”
Zaman geçiyor ve tekrar sesleniyorum:
“Anne! Su içmek istiyorum.”
Çocuklarin duygulari çok hassastir. Anlasilmak isterler. Kirilirlar fakat gönüllerini alirsaniz çabucak unuturlar. Özlerler, bir öpücükle mutlu olurlar. Kiskanirlar, bir seyler paylasilinca oyuna geri dönerler. Korkarlar, kaygilarini ortadan kaldirinca rahatlarlar. Merak eder ve arastirirlar, bilgi verilince ögrenmis olurlar.
Onlarin penceresinden olaylara bakmak gerekir kimi zaman. Iste elinizdeki kitap çocugun gözüyle olaya bakmaktadir. Bir çocugun “geceleri bazen neden uyuyamadigi”ni en saf bir sekilde ortaya koydugu bir hikâyeyi konu edinmektedir. Bakalim çocuklar neden uyuyamiyormus?