“Atalarımız hakkında yazdım bu kitabı.
Bugün adına “insan olmak” dediğimiz o yolda, ilk adımları atanlar hakkında.
Büyük saygıyla anıyorum onları.”
Hikâye, insanlığın şafağında, ilk insanların dünyasında geçiyor ve küçük bir topluluğun (sürü) kaderinin dramatik dönemlerini gözler önüne seriyor. Buradaki zorluklar ve meydan okumalar sadece bilmediğimiz tarih öncesi çağların hissedilebilen, otantik tasviri değildir; daha çok yazarın diyaloglardan tamamen vazgeçmiş halde bunları bize yansıtmasıdır. Daha da harika olan olan; karakterlerin kolektif ve bireysel anılarıyla sürdürülen içsel diyalogun ve kâh dehşetli, kâh sevimli doğal çevrenin betimlenmesidir. Okuyucu, kadim, içgüdü dünyasının edebi ritmini hemen yakalıyor ve dramatik, duygudan zengin ve büyüleyici metin hem film şeridi gibi akıyor, hem de dünya edebiyatının en güzel doğa tasviri yapan örneklerini (örn. Hemingway hikâyelerini) andırıyor. Yazar, ilk kişilik-çelişkileri, ilk duyguları ve ilk içgüdüleri tasvir ederken, insanlığın daha sonraki temel deneyimleri, sıkıntıları ve dış dünyayla, aileyle, yaşamla ve ölümle ilişkileri hakkında da öngörülerde bulunuyor.