Peygamberlere inanmak, îmânin temelini olusturan unsurlardan biridir. Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz, son peygamberdir. Sûfîler, O’nun daha Âdem var olmadan peygamber oldugunu ima eden sözüne dayanarak, Hz. Muhammed (s.a.v.)’in hem ilk, hem de son peygamber oldugunu ifade ederler. Evvelin ve âhirin nesi varsa, hepsi Hz. Peygamber (s.a.v.)’in yansimasidir. Bir kimsenin gölgesi eve kendisinden önce girse de, hakikatte evvel, o kimsedir. Evvel de âhir de, Hz. Muhammed (s.a.v.)’dir. Varlik âlemine çikan her güzellik, O’nun sayesindedir.Peygamber Efendimiz (s.a.v.)’den önceki ve sonraki peygamberlerin varligi, O’nun varligi için bir mukaddime gibidir. O, hülâsâdir, neticedir, özdür, resûl ve nebîlerin en sevgilisidir. Allah’in ahlâki, yüce Mevlâmizin peygamberleri vasitasiyla gönderdigi seriatlaridir. Sûfîlere göre, Allah’in ahlâkinin tamami, Hz. Muhammed (s.a.v.)’dedir. Aynalarin en düzgünü, Hz. Muhammed (s.a.v.)’in aynasidir. Allah o aynaya en mükemmel sekliyle tecellî etmistir; onun için son peygamber O’dur. Kisi, kendi aynasina yansimasi için, Hz. Muhammed’in aynasinda tecellî eden Hakk’a bakmalidir. Iste o zaman Hakk’i kendi yansittigi güzelligi ile Hz. Muhammed’in gördügü gibi görebilir. O, kisinin gözündeki aydinliktir. Sahabenin yasamis oldugu, tam da budur.