Uzun zaman sonra bütün aile fertleri yeniden bir araya geldik. Kimseden çıt çıkmadı. İlk
konuşan olmak zordu. Hepimiz bu sorumluluğu bir başkasının almasını ve iki yılda birbirine
yabancılaşan bu ailenin yeniden kaynaşmasını bekledik. Sohbeti başlatma görevinin bana
düştüğünü biliyordum. Söyleyeceğim ilk cümle aramızda geçecek olan konuşmanın gidişatını
belirleyeceğinden önemliydi. Ağzımdan çıkacak kelimeleri seçmeye çalışırken çorbayı
unuttuğumu fark ettim.
Soğuk Çorba’daki öyküler, hayal kırıklıklarından, kusurlarından, kayıplarından, noksanlarından
dolayı yaşamın periferisine düşmüş karakterlerin dünyasına çağırıyor. Yalnızlığı kanıksamış
olsalar da peşlerini bırakmıyor hayat. Kutlamalar, toplantılar, bir araya gelmeler daima
hesaplaşmalara gebe. Onlar da soğumuş hikâyeleriyle icabet ediyor çağrılara. Temize
çekilemeyen geçmişin kapanmamış sayfaları, Özge Özen’in kurguladığı öykülerde
buruşturuluyor.