Kıyıya çıkmıyordu senin sokakların
Bilmiyordun gezinmeleri
Yol varmıyordu, gitmiyordu maviliğe...
Hâlbuki;
Mavi olması gerekmezdi gözlerinin
Ufku görebilmem için,
Varabilmem için denizlere.
Sokakların önemsizdi Çıkmaz dahi olsa
Yol bilmen, iz bilmen yoktu gözümde
Her yanın kıyıydı ömrüme
Sende her gördüğüm hep Umman bana...
Hep derinlik...
Her dakika,
Seninle olduğum her dakika
Bir rüzgâr esiyor göz göze geldiğimizde
İçimde garip bir heyecan
Bir tufan.
Seninle her saniye denize mesken tutuyor yüreğim.
Her saniye ayaklarımı suya sokarcasına yürüyorum “Kıyı’da”.
Bilmeliydin.
Seninle “Umuda Kıyı Yüreğim” benim!
Seninle…
Seninle bir koca tufan başımda
İçerimde kıyıdan bir yolculuk
Seninle.
Bilmelisin...
Cemre Kılıç