Banu Avar, bu kitabinda Kafkasya’da, Ortadogu’da ve Avrasya’da Türk izlerini ariyor...
Yazilanlarin çizilenlerin ötesinde “göklerin ardinda gökler“ var.
Sisin ardinda dalga dalga beliren deniz...
Ufkun ötesinde baska ufuklar...
Banu Avar, söyle diyor:
’Balkanlar’da dolasirken hüznün agir örtüsü üstüme çöktü... Kafkasya’da da özlem. Uzakdogu’da ’Biz niye yapmayalim!’ duygusu... Özbekistan’da bir Semerkant gecesi... Ulugbey’in rasathanesi, bilimin dogum yeri... Komrad’da bir kadin, bir dügün gecesi kolumu sikica tuttu, sessiz bir çiglik atti: ’Kizim Istanbul’da, bul onu!’ Tahran’da Asgar Fardi, bana bir Istanbul siiri okudu. Sonra dikti gözlerini yüzüme ’Ben Iranliyim,’ dedi, ’Türkiye’de kar yagsa ben burada üsürüm.’
“Moskova’da Avrasya Hareketi lideri Dugin’i dinliyorum. Sandalyenin üzerindeki kalpakta yüzyilin hikâyesini görüyorum. Pekin’de Ren var. Daglarin ardindaki daglari, göklerin ardindaki gökleri anlatiyor: Bir dagin zirvesine çikmayan, zirve nedir bilmez ki...“
(Tanitim Bülteninden)