Sinema, çagimizin düsünce araci olarak ne tür imkânlara sahiptir?
Sinema ile diger sanat dallari arasinda nasil iliskiler vardir?
Sinema hakikatin dili olabilir mi?
Sanat ve özelde sinema insanliga yeni bir seyler söylemenin araci olabilir mi?
Dünya sinemasinin düstügü krizi asabilmenin yollari nelerdir?
Sanati, edebiyati ve özelde sinemayi tefekkürün en önemli araçlari olarak gören Enver Gülsen, bu kitaptaki metinlerde, birbiriyle baglantisiz gözüken birçok alanin içsel baglarini ifsa etmeye çalisiyor.
Islâm medeniyeti ve tasavvuf, Dogu hikmet gelenekleri, Bati düsüncesi ve bütün bu medeniyetlerin sanata yönelik olusturdugu zeminleri tartisip sinemanin bir imkân olarak sinirlarini arastiriyor.
Düsüncenin büyük kriz içine girdigi Bati uygarliginin içinde/n dogan sinemanin, bir “Dogu” sanati olarak degerlendirilmesi gerektigini tartisan bu metinler, krizin çözümü üzerine bir tefekkür düzlemi olusturmayi amaçliyor.
Gülsen’in bu kitabi, sinema üzerine düsünmenin ve sinema üzerinden insanligin ve dünyanin sorunlarini medeniyet perspektifi çerçevesinde düsünme çabasinin ülkemizdeki ilk örnegini olusturuyor. Bu açidan bu kitabin akademide ve entelektüel çevrelerde yeni açilimlara ve tartismalara öncülük edecegini düsünüyoruz.