Ev ile doğa arasında bir sarkaç. İkisini de
incitmekten çekiniyor. Dil ile rüya arasında bir
sarkaç. İnsan ruhunun bütün derinlerini saygıyla
güneşe çıkarıyor. Bir kültür insanı. Şiir yazan bir
düşünür. Alaysamayla trajik olanın çarmıhına
çekiyor; önce kendini, sonra hepimizi. Huzursuz. Iyi
ki… “Biz buraya yersiz olalım diye geldik.” Yeri var.
Toplumla bireyin bıçak ağzı. Sakin olsa daha iyi
yazar mıydı, sanmıyorum. “Her şey yüktür /
sözcüklerden başka yükü olmayana / yürürsün bir
zaman / seni büyüten kırlara doğru iyi bak //
Annenin sevincinde kan var.” Yunus’tan ve
Nâzım’dan aldığı yükü –bağışı demeli aslında-
geleceğe taşıyacak bir avuç şairden birisi.
Şeref Bilsel demek yeterliydi, uzattım.
Şükrü Erbaş