Usta yazar Alice Munro, Sevgili Hayat’taki öykü kisilerine ve yasadiklari ortama yine can solugu üf lüyor. Ask, yalnizlik, suçluluk, utanç, kayiplar, sehvet, ölüm, mutsuzluk ve umut; bütün bu duygulari içeren insan yasaminin farkli kesitlerini aktaran öyküler, yazarin kaleminin ucundaki kisilere empatiyle yaklasmasi sonucunda okurlara akici bir okuma deneyimi armagan ediyor.
Çogunlugu Kanada’nin tasra ortaminda geçen ve yasam yolunun sapaklarinda büyük ölçüde rastlantilarin rol oynadigi öyküler, gündelik yasami yalin bir dille canlandirirken, öykülerin sonu, okurun kendisine uygun gelen bir biçimde hayal edebilecegi bir belirsizlikle noktalaniyor.
Alice Munro’nun kitabinin sonunda “Final” basligi tasiyan bir bölüm var. Bu bölümün girisinde, “Bu kitaptaki son dört parça pek hikâye sayilmaz. Bu anlatilar, bazen gerçegi tamamen aktarmasa da duygulari ve tamamen gerçek olaylari yansitan otobiyografik çalismalar. Onlarin kendi yasamim hakkinda söyleyecegim ilk ve son –ve gerçege en yakin– seyler olduguna inaniyorum,” diyen yazar, kendi geçmisi ve ailesiyle birlikte yasadigi günlere ait anilarini aktariyor. Bu bölüm belki de kitaptaki bütün hikâ- yelerden çok daha duygu yüklü bir edebiyat örnegi sunuyor.