Ah şimdi ne olurdu nergis kokan diyarlarda, nergis kokulusunun yanında olsaydı.
Anlatsa, anlatsa içinde tuttuklarını, anlattıkça ağlasa, ağladıkça anlatsa… Ona, onu
ne kadar çok sevdiğini söylese, ah bir söyleyebilse! Onsuz sol yanının hep bir eksik,
ezik kaldığını, acıyıp yandığını dese. O yokken yapamam dediği ne varsa yaptığını,
alışamam dediği ne varsa alıştığını, ama bir tek onun yokluğuna alışamadığını
söylese. Utanmadan, usanmadan! Haykırsa onu ne kadar çok sevdiğini tüm
dünyaya. Dese, “Kimilerinin varlığı yakar, kimilerinin yokluğu, beni de en çok senin
yokluğun yaktı nergis kokulum!” Öylece gözlerini kapasa ve mis kokulu annesinin
koynunda uyansa. Ah keşke!
ŞERMİN
Yıllar Sonra
Kötü hastalıktan yatan, kurtulup kurtulamayacağı belirsiz bir kadın. Onun hiç
görmediği, tanımadığı, gönlü herkese uzak kız kardeşi. İkisi de kendi paylarına
düşenleri yaşamışlardı ama ötekinin acısından habersizdiler. Ve onların, ikisine de
annelik yapamamış, hayatı zorluklar ve evlatlarının acısıyla geçmiş, onları
sevebilmek için yanıp tutuşan anneleri.
Üç kadının hikâyesi.
Üç yaranın hikâyesi.
Üç yaralının hikâyesi.
Ve gün geldi, birbirlerini yaralarından tanıdılar, birbirlerini yaraları kadar anladılar.
Yazar
Adalet İldeniz Sezer