İçim de tükendi, hayallerim gibi...
Olmayacak kişiyi beklemekten, imkansızı istemekten yorgun düştü ruhum.
Hücrelerime kadar işleyen birini hayatımdan çıkarmak gibi bir derde düştüm şu aralar.
İstemesem de, istenmediğim için unutmalıydım onu, bitirmeliydim içimdekini bir daha hatırlamamacasına.
Kolay olmayacaktı...
Ona dair kurduğum hayallerden bir mezarlık doğacaktı şimdi. Çok isterdim inan; bir kere de olsa, defalarca öleceğimi bilsem de onun kalbinde yerim olduğunu hissedebilmeyi...
Ölmüştüm zaten, onu sevdiğimde defalarca ölmüştüm.
Paramparçaydım.
Onunla bir olamadık ama bir hiç de olmayacaktık.
Unutmalıydım her şeyi...
İçimde defalarca öldürsem de kendimi, hak ettiğim şeyleri yaşamak için defalarca daha öldürmeliyim hayallerimi de...
Öyle işte.
Bir gün ben bitmiş, tükenmiş ne varsa, onların külünden yeniden doğacağım, ona dair hiçbir şey bırakmadan...