Azdık ya da çok, ama hep buradaydık.
Nice devletler kurduk, kibirli kralları tarihe gömdük;
Karanlık, aydınlık, cömert ya da nankör çağlarda,
Kâh Turukku kâh Etrüsk kâh Türk…
Türlü isimlerle ama hep buradaydık.
Biz kutlu destanları yazarken,
İnsanoğlu harflerle oynuyor, adını heceliyordu,
Bu son gelişimizdi; Alparslan’ın emrettiği yürüyüşümüz.
Horasan Meliki Çağrı Bey’in oğlu bizi çağırdığında,
Malazgirt önüne çadır kurduğumuzda,
Ahmed Yesevî daha doğmamıştı.
Baybars daha hakan olduğunu haykırmamıştı.
Haçlılar; macera arayan aç üç beş hayduttu…
Tanrı’dan yetki alan adamların peşine düşmeyi,
Onlara arkadaş olmayı,
Sert adamlarla sırt sırta cenk etmeyi,
Biz Türkler ezelden beri pek severiz.
Hep o cihangirlerden öğrendik vefayı, töreyi…