Sevgili şair
gündüzleri küçük bir kahve çekirdeğiyim
geceleri avlunun sır kâtibi olurum
sen rüyama girince içim nasıl taşıyor
yatağına sığmayan ırmaklar kadar ağır
insan da kaderinden izler taşır alnında
fal bakmaya tenezzül etmedim bu sebepten
tutsaklığı lebaleb doldurduğum fincana
ilk kez bir gönül eri gül yaprağı bıraktı
bu dergâhın ateşi gül dalıyla harlanır
sırrıma vâkıf olman seni üstün kılıyor
uyan da gönül közü henüz küllenmemişken
haneme odun taşı şu karşı koruluktan