Ucu açik, soru soran metinler zamana dirençlidir. "Klasik" olmak, bir anlamda, bütün zaman ve mekânlardaki insanin varolus sorunlarina ve sorularina denk düsmektir. Çestov'un eserini bu "klasik" tanimlamasiyla anmanin gerekçesi, sorunsallari bir yana, asil siniflandirilamazligi, özetlenemezligi, moda olmamasi, hatta unutulmasidir... Ama Georges Bataille'dan D. H. Lawrence'a, André Gide'den André Malraux'ya, Albert Camus'den Emmanuel Lévinas'a, Benjamin Fondan'dan Cioran'a, Yves Bonnefoy'dan Deleuze'e dek Çestov'dan etkilenmis, ona hayran kalmis, onunla bogusmus yazar, düsünür de çok..."Nietzsche ve Tolstoy'da Iyilik Fikri", tüm bu düsünsel yapinin ve üslubun kendini hissettirdigi önemli bir metindir. Gerek Çestov açisindan gerekse de insanlik açisindan önemli iki sahsiyeti karsi karsiya getirirken, aralarindaki düsünce akrabaliklarina ve aykiriliklara vurgu yapilir. Ama asil önemlisi, hayatin dolaysiz deneyimi karsisinda Tolstoy'un "vaazi" ile Nietzsche'nin "ahlak-karsitligi" sinanir. Bu sinamadan, Çestov'a göre, ayakta kalarak çikanin (hem de ne bedellerle!) Tolstoy mu yoksa Nietzsche mi oldugunu görmek, "iyilik", "kötülük", "merhamet", "isyan" gibi varligimizin evrensel sorunlariyla daha iyi yüzlesmemizi saglayabilir... Camus'nün deyisiyle, "Sisifos'u mutlu hayal etmeliyiz."