“BEN SİZE ALLAH’TAN KORKUNUZ, HAYVANLARI İNCİTMEYİNİZ, RAHATLARINI BOZMAYINIZ DEMİYOR MUYUM?”
Hz. Muhammed (S.A.V)
Canın özü sevgi, bu çok açık. Sevgiyle var ediyor “ben”i her şeyi… Ben, sevgiyle besleniyor ve buna ne kadar uyanıyorsa o kadar daha açılıyor sevgiye. Peşinde koşulan her şeyin ardında canın özündeki sevgiyle beni mutlu etme güdüsü var. Sevgi olmadan, sevgiyle beslenmeden, dünyalar senin de olsa hep bir şeyler eksik kalıyor.
Şükür ki benlik oyunlarından uzak başka canlar da var yaşamda; kanatlı, dört ayaklı, yüzgeçli canlar ve daha niceleri… Sevgiyle uçan, koşan, yüzen ve yaşıyor olmanın en önemli gerçek olduğunu bilen, özümüze ayna olan canlar, çok şükür! O aynalarda görecek çok şey var bakan ve özellikle gören için. Barış var her şeyden önce ve en önemlisi belki de. Bir kedi örneğin bir köpek olmaya özenmez asla, kendisiyle barışıktır. Varlıkta da yoklukta da aynı hevesle oynarlar, yaşamla barışıktırlar. Olgunlukla bırakırlar bedenlerini zamanı geldiğinde özlerine dönmek için. Var oluşun kutuplarıyla barışıktırlar. Gözü gibi baktıkları yavrularını hayata bırakıverirler hazır olduklarında, özgürlükle barışıktırlar. Küsmezler örneğin, en azından uzun süre… Sevgiye her zaman açık, özleriyle barışıktırlar. Barışın doğal sonucu olarak da çok iyi arkadaştırlar. Gerçekten çok şükür!