“.......Birden trenin camindaki ay ve yildizi gördü. Içinde ilik ilik bir seyler kipirdadi... Basina, kalbine, ruhuna dogru, bütün benligini ebediyen saran sevinç ve gurur dalgasinin yayildigini hissetti. Disarisi karanlik ve sükunet doluydu gecenin yarisi... Bu sessizlikte, istasyona yayilan bir erkek sesi çinladi küçük çocugun kulaklarinda...
“Hadi yahu kalkalim artik!”
Bu kelimeler, bütün damarlarini sevgi ile titrestiren kan akisi gibi dalga dalga içine yerlesti. Bu sadece bir ses degildi. Hasretini çektigi, ait oldugu yerde bulunmanin, vataninda olmanin getirdigi duygusallik ve güvendi...
Bir düdük sesi... Sonra trenin tiz sesi...
Iste o zaman iyice anladi... Türkiye’deydiler... Trenin caminda ilk defa gördügü ay yildiz ve simdiye kadar duymadigi sözcükler... Ama bizden, kendimizden bir cümle...
Ayak burunlarinin üzerinde kalkarak kompartimanin penceresinden bakti. Evet, burasi Edirne Istasyonu’ydu... Üsküp - Edirne hattinda çalisan Sirp treninden inip Edirne - Istanbul arasinda çalisan Türk trenine, camlarina ay yildiz islenmis, kendi ülkelerinin trenine binmislerdi... Coskulari dinmek bilmiyor, yürekleri sevinçten uçacakmis gibi atiyordu. Bu yogun duygularla gözlerine uyku filan girmedi. Bütün gece, bakislarini trenin camindaki ay yildizdan hiç ayirmadan; mutlu, umutlu gülümseyip durdular... Anavataninda olmanin huzuru ve sevinci tüm hücrelerine yayilmisti...”