Özgün E. Bulut içselleştirdiği, içine taşıdığı dertleri sokağa taşıyor. Hayatın içinden koparılmış sesleri hayata katıyor. Derin bir şiire çalışıyor aynı zamanda. Yıkılan sokakların, yağmalanan kentlerin, kayıpların, daha çok annelerin çığlığını dert ediniyor. Şiirlerinde hep vicdan diyen bir şair Özgün E. Bulut.
Kuşların Kanadına Sarıldım hayatı özümsemiş bir şairin, toplumcu şiirde ısrar eden bir direnişçinin dünyaya vicdanı taşımasından başka bir şey değildir. Kayıtsızlığın ruhuna bir isyandır ve güzel günlerin cesaretle, sesle daha da güzelleşeceğine inanan bir şairin serzenişleridir buradaki şiirler.
ben ne zaman annemi özlediysem, kuşların kanadına sarıldım
sesini gizleyen sabırdan bir saç örüğüydü annem
araba mezarlığına dönmüş ruhunuza isyandı
siz şimdi bu vebalden nasıl kurtulacaksınız
kaybettiğiniz o canların ağıtları ardınızdayken
gecenin koynuna süt taşırdı annem, kucağında yamalı kotumla
uyuyan bütün kediler uyanır, köpekleri toplar, bir şarkıya koşarlardı
ben şimdi üstüne kar yağan annemin kayıp olan imgesiyim
üşüyen toprağın sarındığı bir dem sıcaklığım