“Uzakta, bir adanin dumanlar içindeki silueti. Bir daha göremeyecekmis gibi bakiyorum adaya. Tipki bu odaya baktigim gibi. Koltuktan kalkmak istemiyorum, ikindi günesi vuruyor üstüme, martilar döne döne alçaliyor, birazdan aksamüzeri. Yeni bir yalanla atacagim kendimi sokaga. Uzaga, meçhul bir gecekondunun çamurlu sokaklarina, sonra büyük binalarin kuytularina, ceketim sirtimda, elimde bir poset, içinde bir patlayici, agzimda içmedigim sigara, aklimda arayacagim gazetelerin telefon numaralari. Bu hangi yüzüm, hangi öyküm?” Siirin tegetinden düzyaziya, hayattan yaziya, dilden düsünceye uzanan, ezgili, hüzünlü, coskulu, açik uçlu metinlerle kisisel bir zamanin içinde yolculuk, Isik Ergüden’in kitabi.