Belki sonda söylenmesi gerekeni basta söylemekte yarar var: bu kitapta yer alan yazilar ’feminist’ bir bakis açisiyla kaleme alinmadi. Evet, her biri, kadinlari boyunduruk altinda tutan binlerce yillik ataerki ve onun ’postmodern’ versiyonu neo-liberal ataerkiyle hesaplasmayi hedefliyor; ama ’feminist’ bir perspektiften kalkinmiyorlar.
Çünkü feminizm tanimi geregi, ’sinif/etnisite/toplumsal cinsiyet’ esitsizliklerinin (belki birbiriyle iliskili, ama) farkli nedensellik ve dinamiklere yaslandigi yolundaki bir önkabulden kalkinmaktadir; dolayisiyla (’postmodern’ olarak tanimlanabilecek) ’parçali’ bir tasarima içkindir.
Bu kitapta yer alan yazilar ise, sinif, etnisite/ulus ve/ile toplumsal cinsiyet iliskilerindeki esitsizlikler ve hiyerarsik dizilimin ortak bir kaynaktan türedigi kavrayisina yaslaniyorlar. Ve bu ortak kaynagi, ’ataerki’ olarak saptiyorlar.
Bize göre ataerki nihai olarak ’iktisadi’ (güçlülerin güçsüzleri ve/veya erkeklerin kadinlari ’sömürmesi’, ürettikleri arti degere el koymasi) olarak açiklanabilecek bir kategori degildir. Ataerkinin daha çok, her türlü sömürü iliskisini olanakli kilan, payandalayan ve kendini her türlü sömürü formuna esnekçe uyarlayabilen iktidar/tahakküm, bir baska deyisle gelmis geçmis tüm iktidar biçimlerinin asli tanimlayicisi olarak kavramsallastirilmasi gerektigi düsüncesindeyiz. Tahakküm (iktidar) ve sömürü arasinda bir öncelik/öndelik-sonralik iliskisi kurgulanmasindansa, bu ikisinin, madalyonun birbirini mümkün kilan iki yüzü olarak algilanmasi gerektigini vurguluyoruz.
(Tanitim Bülteninden)