Affetmek, affettigimiz kisinin davranislarini onaylamak degildir. Bu, onlarin bir zamanlar yaptigi seyin dogru, hakli ve onaylanabilir oldugu, yapilanlarin kabul edilebilir, önemsiz, çok da kötü olmadigi anlamina da gelmez.Affetmek, affettigimiz kisiden daha “büyük” oldugumuzu göstererek, onu kendimize ebediyen borçlu kilmak degildir. Yargilayici tanri konumundan, hosgörülü tanri konumuna geçmek, bagislanan kisiye kendisini “günahkâr” olarak hissettirir, gerçek bir affedis degildir.Affetmek fedakârlik da degildir. Dislerimizi sikarak, bizi inciten kisiye katlanmamiz, güler yüz maskesi takinmamiz da gerçek bir affedis degildir. Çünkü bu durumda gerçek duygularimizi bastirmis oluruz. Bu tavir hem zordur, hem de hayatimizdan haz duygusunu çalar. Affettigimizde geçmisin bugünümüz üzerindeki yikici etkisini ortadan kaldiririz.Affetmek, affettiginiz kisiyle aranizdaki benzerligi kesfetmektir. Affetmek, kendinize verdiginiz bir armagandir; kizginlik, öfke ve acidan özgürlesmektir. Affetmek hayatimizda sevgi akisina izin vermektir. Affetmek sevgiyi seçmektir ve kendini sevmenin ilk kosuludur. Kendimizi ve baskalarini anlama kapasitemizi yükseltmenin en hizli yoludur.Düsmanlarini affet; dostlarini da. En önemlisi, kendini affet! Kendi fiziksel, duygusal, zihinsel, ruhsal sagligin için.