Küçük Anne

Burhan!!! Burhan babasıyla göz göze geldi. Sert bakışları alev alev yakıyordu adeta. Suratı bir karış bindi arabaya. Burhan’ın bile direnmekten vazgeçmesi, Zeyneb’in cesaretini kırmıştı. Çocuktu... Zayıftı... Güçsüzdü... Kime karşı durabilirdi ki? Artık anlamıştı Zeynep... Büyüklerine söz geçiremeyecekti. Kafalarına koymuşlardı bir kere. Bu iki gencin düğününü yapacaklardı. Zeynep kurtulmak için ya tekrar kaçacaktı, ya da yaşadıklarını sineye çekecekti. Son kez baktı kendisine saplanan gözlere. Derin bir iç çekti. Kaçmak imkansız gibiydi. *** Zeynep. Küçük bir anne. O yüzlercesinden yalnızca biri. Bu eserimde, sessiz çığlıkların yankısı olmak adına, siz kıymetli okuyucularımı, Zeyneb’in hayatına misafir etmek isterim. (Arka Kapaktan)