Nuri Pakdil, dilin pörsu¨mu¨ş örtu¨su¨nu¨ kaldıran, “Bildiğim her şeyden sorumlu olmazsam, nasıl hak edebilirim yaşamayı?” diyen bir “klas duruş”un sahibidir.
O, tu¨m yeryu¨zu¨nu¨ bu¨yu¨k bir titizlikle gözetleyen, gözlemleyen, algılayan, su¨rekli kendini yenileyen yerli ve yabancı zorbalara, kara siyasa cambazlarına, emek sömu¨ru¨cu¨lerine, insanı kendi karanlıklarında boğmaya çalışanlara karşı yiğitçe direnen, insanın önu¨ne aydınlık ufuklar açan bir eylem ve tavır adamıdır.
“Emek” kavramı kadar, “mu¨lkiyet” kavramı u¨zerinde de durur Pakdil: “Kirli mu¨lkiyet”in eşitsizliğin temeli olduğu gerçeğinden hareketle bu kavramın insanı Tanrı’dan uzaklaştırdığına vurgu yapar ve çözu¨m önerir:
“Aklımızla irdelenecek mu¨lkiyetin temize çıkması olanaksız bence tek başına. Bir de, daha köklu¨ irdelenmesi gerekiyor mu¨lkiyetin: vicdanımızla. Dâima, terazinin ibresi vicdandır. Artık, vicdan dışında hiçbir şey namusluluğu açıklayamaz: Kazanımlarımızı tartsak tartsak bu terazide tartabiliriz ancak.”