“Lobotomi, beynin ön kismina giden ve oradan gelen baglarin kesilmesi islemidir. Ön lob, kisiligi olusturan ve karar alma mekanizmasini içeren bölgedir. Ayni zamanda dürtülerimizi bastirmamiza yarar ki onlari kontrol edemezsek, uygunsuz davranislar sergilememize neden olur. Lobotomi uygulanan bir insanin kisiligi elinden alinmis demektir. Buna, ruhunu çalmak da diyebiliriz.”
Jefferson Winter, zekâ seviyesi Da Vinci kadar yüksek bir profil belirleme uzmani ve ayni zamanda meshur bir seri katilin ogludur.
FBI’dan ayrilarak, dünyanin farkli sehirlerindeki zorlu davalarda polis teskilatlarina danismanlik yapmaktadir. Kaçirdigi genç kadinlara lobotomi uygulayan psikopatin yakalanabilmesi için Londra’ya gider. Cazibesini yitiren oyuncaklar gibi köseye firlatilan dört genç kadindan hiçbiri, onlari bu hale getiren kisi hakkinda polise bilgi verememektedir.
Winter’in iki seçenegi vardir; ya babasi gibi sogukkanli bir katile dönüsecek ya da acimasiz psikopatin her hamlesini önceden tahmin ederek sira disi zekâsiyla bu vahsete son verecektir. Ancak kirilan her bebegi onarmanin mümkün olmadigini da bilmektedir…
Yoksa kendine bile itiraf edemedigi kadar babasina yakin midir, baba ve ogul ayni midir?