Kılgısal Usun Eleştirisi

“Üzerlerine ne denli sik ve ne denli uzun uzadiya düsünürsek düsünelim, anligi her zaman yeni ve her zaman artan bir hayranlik ve husu ile dolduran iki sey vardir: Üstümdeki yildizli gökler ve içimdeki ahlaksal yasa. Ikisini de sanki karanliklara bürülüymüsler ya da ufkumun ötesinde askin bir alandaymislar gibi arastirmam ya da yalnizca tahmin etmem gerekmez; onlari önümde görünüm ve dolayisizca varolusunun bilinci ile baglarim. Birincisi dissal duyu dünyasinda doldurdugum yerden baslar ve onunla bagintimi dünyalar üzerine dünyalarla, dizgeler üzerine dizgelerle ölçüsüz bir büyüklüge, ve dahasi bunlarin dönemsel deviminin, bunun baslangicinin ve sürmesinin sinirsiz zamanlarina genisletir. Ikinci görülemez ’kendim’den, kisiligimden baslar ve beni gerçek bir sonsuzlugu olan bir dünyada sergiler ki, ancak anlak için sezilebilirdir ve onunla oradaki gibi salt olumsal degil, ama evrensel ve zorunlu bir baginti içinde oldugumu anlarim.“(Tanitim Bülteninden)