Kafamdaki Bitler

Kadin ölü kocasinin üzerine uzandi ve seslendi çocuklarina: "Gelin yavrularim, gelin! Babanizin ölü bedenini diri bedenlerinizle örtün. Çagirin, durmadan çagirin; babanizin ruhu dönsün diye bedenine." Simdi, karsimda durmus beni dinlerken aslinda, seninle degil de arada bir senin suretine bürünen kendi görüntümle konustugumu, onunla çeliskilerimi, hayallerimi, yasadiklarimi ve dile getiremedigim düsüncelerimi tartistigimi fark ediyorum.Ve ansizin o korkunç gerçegi görüyorum: Insan, hayati boyunca hep kendisiyle konusup durmus. "Kafamdaki Bitler" bir adamin hezeyanlarini, sevinçlerini, fantezilerini, yasama dair görüslerini anlatmiyor sadece; insanin insan olmakla alakali özelliklerini okurun gözüne çomak gibi sokan, bir solukta okunacak derinlikli bir kitap. (Tanitim Bülteninden)