“Misir yazisi, imparatorlugun yavas yavas yükselip, oldukça hizli çöktügü süreçte de karmasik biçimde ve yapida kalmayi sürdürdü. Bu karmasiklik, yazicilara güç ve statü kazandirdi; kendi çikarlarini koruma noktasinda din adamlari ile yazicilari bir araya getirdi; tekelci yönetime özgü ag, krallarin gücünü azaltti ve evrimsel nitelikteki toplumsal degisimleri sinirlandirdi“. (Innis, 1986: 22)
Innis “Imparatorluklar ve Iletisim Araçlari“nda tarihin çesitli dönemlerinde basat konumda olmus imparatorluklar örneginden yararlanarak iletisim araçlarinin iktidarin bir parçasi, tasiyicisi olarak egemenlik iliskilerinin sürdürülmesinde ve mesru gösterilmesinde oynadigi temel rolü sergilemeye çalismistir.
Bir “iletisim tarihi“ olarak degerlendirilebilecek bu kitabinda, Innis, sansür gibi yazi/iletisim araçlari üzerindeki iktidari merkezde toplamaya, yogunlastirmaya dönük çabalarla senato gibi iktidarin tek basina tekelci kullanimini kirmaya dönük çabalarin salt geçmise degil bugüne dönüsen bir süreç içinde sürekli bir çatisma halinde oldugunu sergilemeye çalismistir.
Dolayisiyla bu kitabi geçmise ait bir emsaller deposu gibi okumak da mümkündür. Ancak asil önemi, alti bin yil önce hesap kayitlarini tutmakta kullanilan “dügümlü iplerden“, görselligin ve simdiki zamanin öne çiktigi “yeni medya“ kadar insanin bir düsünme, anlama, yaratma, yani bir var olma biçimi olarak söz ve yaziyla kurdugu “barisikligin“ tarihi olarak okundugunda ortaya çikacaktir.
(Tanitim Bülteninden)