Mehmet Altan bizi uzun soluklu bir yolculuga çikartiyor kitabinda. Ama bu yolculuk sadece “fakir” yolculugu degil. Mehmet Altan’nin anilarini , yasadikalrini da barindiriyor. Oradan oraya siçriyor; çocukluktan âsik oldugu kadina , Paris cafelerinden hapishanelere, anne köftelerinden komünizm tartismalarina uzanan, her seyin birbirini etkiledigi bir hayatin izlerini sürüyor.
Çiktigimiz bu yolculukta kimler yer almiyor ki Turgut Özal, Mehmet Barlas, Ugur Mumcu, Ercan Arikli, Bülent Ecevit, Sadun Buro, Hasan Cema, Eser Karakas, Fikri Saglar…
Yasar Kemal’le dondurmaciya gidilip, Fazil Hüsnü Daglarca’ya siir okunuyor.
15 yasinda asik oldugu Ümit’le 18 yasinda evlenen, babasi Çetin Altan’i supermen zanneden , annesi ölünce ölümden korkmaya baslayan, Ahmet’in kardesi, Zeynep’in abisi, Ömer’in babasi, Marksist-liberal bir gazeteci –akademisyenin maceralari….