Içindeki sevgi büyüdükçe çiçek olur, agaç olur, bulut olur, günes olur. Günes çekildiginde alacakaranliktan korkmayacak sevgi. O zaman yildiz olur, ay olur. Sürgit kalmaz karanlik, gecenin koynunda. Kimi zaman aydinlik, kimi zaman karanlik. Fark eden bir sey var mi? Fark edilmesi gereken sey: Ben kimim? Nereden geliyorum, nereye gidiyorum? Sordugun sorulara yanit veremezsin kimi zaman. Tutsak olamazsin zihninin oyunlarina. Yenilgi kolay. Esir bir kussun o zaman. Görmezden geldigin özgür ruhun, özgür bedeninde, kafese benzettigin; küçücük, etrafi kapali, daracik bir alanin ortasina tutsak birakan avci. O avci sensin. Kafanda yarattigin, “esir kus oyununu” çok sevdi zihnin. Sevdikçe sen inandin, inandikça zihnin costu. Sen tükendin, zihnin var oldu. Sonra sordun. Neden? Nedenlerin, nedenlerini aramadan. Kizdin, silahi kendine çevirdin. Öfkelendin, köpürdün, dalga oldun, deniz oldun, sel oldun, kum olamadin. Kayboldun okyanuslarda, mercan adalarina tutunamadin, mercan degildin. Yunuslarin pesine takilip gidemedin, yunus degildin...