Gün Batıran Dağlarda Ateş Avcılığı

Sözdür insanin özü. Bu yüzden ’söz’ü yitiren herseyi yitirmistir. Nicedir bir ölüm sessizliginde çorak topragin. Nicedir bir bahar safaginin serin ve islak rüzgarlarini beklemekteyim. Gün batiran daglarimda, yitmis ve yitirilmis insanligim adina ates avciligina çikmis saire kalbimi sunuyorum. Sair bir safak müjdecisi. Onsuz bütün zamanlar dar... Ve hayatlar ertelenmis, Gözleri islak olsa da, çelikten iradesiyle ’günes’i ’safaga’ tasiyan o. Biz bir ’söz’le yaratildik. Yine bir ’söz’le uyandirdin kalbimizi. Evlerde, sokaklarda, issiz dag baslarinda hep yasar gibi yaptigimiz, ama hiç yasamadigimiz bu kendi hayatimiz. ’Gün Batiran Daglarda Ates Avciligi’ni uzun zaman yanimdan ayirmayacagim. (Arka Kapak)