Tedaviye gülüp geçen yaralarım var benim. En sevdiklerimin
ellerinden nakış nakış bakışlarıma işlenmiş habersizce.
Kalabalıklar arasında neden kaybolduğumu sormayın bana,
aslında tek isteğim insan selinin içinde kendimi unutturmak.
Anlasana! Takatim yok bir daha kendimi elevermeye, el
üstünde tuttuklarımdan el muamelesi görmeye. Etrafım hep
benden bir parça. Bak mesela karşımda dağ gibi dikilen şu
hayal kırıklıklarını görüyor musun? İşte onlar bana uykusuz
gecelerimden hediye. Hangi birini def edebilirim, hangi birini
silip atabilirim? Yapamam! Keşkelerimle defalarca yüzleşmem
gerek benim, yıkılan hayallerimi karşıma alıp af dilemeliyim.
Neden mi? Ruhumu enkaz altında bırakanla göz göze gelirse bu
yürek, dayanamaz teslim olur, bilirim...
Zaafın varsa cellatına, kurbanlığın hakkını verir insan. Belki bizi
de özleyen biri vardır bir yerlerde. Tek sorun henüz tanışmamış
olmamızdır. Artık kimse benden bir fedakârlık daha beklemesin,
ne bıraktılar ki benden geriye? Elimden gelen tek şey bu satırlar.
Vicdanın nasıl rahat bilmem ama gözyaşlarım iftiharla sunar...