Geniş, ferah bir odanın ortasına koyulmuş yatağın ucunda emanet
gibi oturuyordum. Üzerimde beyaz bir elbise, başımda duvak vardı…
Başım önümde susuyordum.
Geçmişin son zerrecikleri yüreğimde uçuşmaya başladığında,
içim acıyla sızlıyor sonra da geçiyordu.Ben kendimden geçiyordum,
o benden geçiyordu. Bilmediğimiz bir yoldan birlikte geçiyorduk.
Hayat bizden geçiyor, biz yaşamaktan vazgeçmiyorduk.
Biz aşktan geçiyor, aşk bizden vazgeçmiyordu.
Vakit Vuslat Vakti’ydi.