Meğer gönlüm bir kuş, tenim kafes, kalemimse kuşun kanatlarıymış… Ne zaman kalem yazsa, kuş kanat çırpar, kafesi aşarmış…
Gönlümün kanatlarından dökülenler, kaleme mürekkep olup, kâğıda düşermiş… Gönül kanatlarımın kalemi aşka geldiyse eğer, güneş vecde, gece şevke gelirmiş…
Gönlüm berrak Kanatlarım parlak
Kalemim çağlayan bir ırmak Ne güzel şey yazmak Anlamak
Anlatmak
Coşkun sular gibi çağlamak Paylaştıkça güzel yaşamak…
Şimdi kalbimden kâğıda dökülenler, bir kitap satırlarında ulaşıyorsa başka gönüllere, Gönül kuşum, kendine yoldaş bulmuş demektir…
Yüreğini delip, kanatlarındaki kaleme mürekkep diye akıtmış demektir…