Derhal, Beyoglu’nun Frenk aleminde bir dedikodu çikarildi. Güya Zeybeklerin hususi bir maksatla Istanbul’a getirildigine ve sayet düsman ordulari Istanbul’a yaklasirsa, Zeybeklerin derhal harekete geçerek, bütün Hristiyanlari keseceklerine dair bir takim sayialar dolasmaya basladi.Ise; sefaretler müdahale ettiler. Zeybeklerin ya Istanbul’dan derhal çikarilmasi, veyahut büyük bir zabita rapt altina alinmasi için hükümete müsterek bir takrir verdiler.Hükümet, çok mesgul bir durumda idi. Sultan Hamit; harp halinde bocalayip dururken, bir de Istanbul’daki seferlerde yeni bir hadise çikarmak istemedi. Hemen zeybeklerin karargaha toplattirilmasi ve derhal talimlere baslattirilmasi için alakadarlara emir verdi.Zeybekler, karargaha topladilar. Fakat, talim ve terbiye meselesine yanasmadilar. Hatta, kendilerine nasihat için padisah tarafindan gönderilmis olan en yüksek rütbeli pasalara bile:- Siz, bize gavuru gösterin. Biz, isimizi biliriz, diye dayandilar.Sultan Hamit, bu isin, vasitalarla hâl olunacagini anladi. Derhal bir ata atladi. Yanina, sadece iki yaver ile dört süvari neferi aldi. Zeybeklerin karargahina dayandi.- Merhaba evlatlar!.. diye bagirdi.Fakat Zeybekler, onu da bir pasa zannetti. Yalniz selamini almakla iktifa ederek daha fazla ehemmiyet vermediler. Sultan Hamit, fena halde bocaladi. Bu defa, onlardan birini çagirarak:- Ben, Padisahim, sizinle konusmaya geldim, arkadaslarina anlat, diye kulagina fisildadi. Zeybek, Sultan Hamid’e, tepeden tirnaga kadar göz gezdirdi.- Ulen!.. Sen, Zeybekleri o kadar avanak mi zannediyorsun? Senin padisah dedigin, kalkip da Zeybeklerin ayagina gelir mi, hiç?