Dünyanın Sefaleti

1990’li yillarin baslarindan itibaren 3 yil boyunca, Bourdieu’nün yönetiminde bir arastirma ekibi, toplumsal sefaletin çagdas veçhelerinin izinde Fransa’yi boydan boya arsinlar. Amaç, neoliberal kasirga altinda aci çeken Fransa’yi konusturmak, simdiye dek söz hakki taninmamislara bu hakki vermektir. Mekânlar, insanlar ve yasam kesitleri, “dillendirilmemis-dillendirilemeyen” ortak bir toplumsal izdirabin taniklari olarak arz-i endam ederler: banliyöler, kenar mahalleler, göçmenler, gençler, isçiler, sendikalar, memurlar, esnaflar, polisler, ögretmenler, yargi mensuplari, ögrenciler, emekliler, issizler, çiftçiler… Sosyolog burada artik bir ebedir; ezilene giderek, onu dinleyerek toplumsal sefaleti dogurtacak ve bunu kolektif bir “yüzlesme” (aciyi kusturma) seansina tahvil edecek olan odur. Mülakatin kendisi, özellikle de yürütülüs biçimi, tüm bu tahakküm kirici “müsterek psikanalizin” merkezinde yer alir. Bourdieu, bilinen tüm standart yöntemleri, sosyoloji derslerinde anlatilabilecek türden yöntemsel “zirvalari”, siradan yöntem kitaplarinin kuru ve anlamsiz tasniflerini unutun der gibidir: Yakin yöntem kitaplarini! Sanki bilimin o alisilagelen karmasik ve mesafeli dili; sosyologun, sözcüsü olmaya soyundugu o insanlarin izdirabini içinde hissetmesinde ve bu duyguyu, öfke ve isyani olabildigince sadik biçimde aktarmasinda yetersiz kalacakmis gibi… Yalin ve dolayimsiz “gerçeklik”: Sefalet! Baska bir sosyoloji pratigi, baska bir Bourdieu…