Bilmem! Yani hiçbir şey bilmiyorum. Adım, sanım, ünvanım; var mıyım, yok muyum? Gerçek miyim, insan mıyım, tanrıça mıyım ya da zebani? Tek bildiğim, İris. Adım İris. Şu ayağımın altında kayan kahverengi toprak, acaba Hades’in yaşadığı yeraltı mağarasından mı? Şu omuzlarıma dökülen sarı, kıvırcık saçlar, eğreti! Zihnimde çığlık çığlığa bağıran bir ses, Elektra! Susmuyor.
“Kızım, ben annen Elektra. Sen; yedi renkli güzel sanat eserinin tanrıçası. Okyanusun gökyüzündeki temsilcisi. Sen İris, gökkuşağı. Gökyüzünün yeryüzündeki elçisi. Korkma kendinden! Korkma! Sen ölümlülere haber iletmek için ordasın.”
Bir çocuk bağırıyor birden. Zihnimdeki tılsımlı sesler yok oluyor.
“Abla! Ablaaaa!” diyor.
Bir el, omuzumdan ittiriyor.
“Helal sana!” diyor diğer ses.
Aynı ses, bağırarak devam ediyor. “Polis misin sen? E, polissin sen. Kimliğin düştü.”
Ayağımın altındaki kahverengi toprak, artık kara. Yerde yatan yaralı genç bir çocuk, yanında kanlar içinde başka bir genç ve yanımda otuz yaşlarında bir adam. Omzuma dokunduğunda hissettiğim anlık huzur. Ama onun da yüzü kanıyor.
Polis miyim ben?
“Adım İris!” diye fısıldıyorum sadece. Yüzlerce kez kulağıma fısıldayan tılsımlı seslere meydan okuyorum. İlk kez korkmuyorum. Adım İris!