Ori Schwarz, kendisinden evvelki sosyoloji teorilerini ve tartışmalarını bir ders kitabının basite indirgenmiş kabalaştırmalarından sıyrılarak, konuları
derinlemesine ele alırken, titizlikle ördu¨ğu¨ teorisini son derece sarih bir şekilde ortaya koyuyor. Toplum, iktidar, benlik, kapitalist çalışma ve iş gibi
sosyolojinin kadim kavramlarını sorunsallaştıran Schwarz, kapitalizmin 70’lerde emekle mu¨cadelesinde girdiği krize yanıt olarak şirketlerin ve
devletlerin yön verdiği dijitalleşme su¨recinin sosyolojinin temel taşlarında zorunlu olarak kavramsal değişikliklere kapı araladığına işaret ediyor.
Schwarz, 70’lerdeki sınıfların öneminin kalmadığı veya işçi sınıfının dönu¨ştu¨ru¨cu¨ gu¨cu¨nu¨ yitirdiği yönu¨ndeki sanayi sonrası “enformasyon toplumu”
teorilerinin başlıca iddialarından biri olan “çalışmanın son bulacağı” efsanesini ampirik örneklerle çu¨ru¨tu¨rken, artık “tu¨ketirken” ve hatta “haz alırken”
bile u¨retimin bir parçası haline gelişimizi tartışıyor.
“Örgu¨tsu¨z” kapitalizm teorilerinin temel iddialarından biri olan sermayenin yerini teknokratların ve menajerlerin alacağı bir elitler yönetiminin de
gerçekliği yansıtmadığını hatırlatıyor. Aksine, iletişim teknolojilerindeki gelişmeler, çalışma zaman-uzamı ile boş zaman-uzamı arasındaki ayrımı
geçersiz kılacak ölçu¨de kapitalist u¨retim lehine yeniden du¨zenlemiştir. Yaşam alanlarımıza hu¨kmeden algoritmaların “duvarlarla çevrili toplum”,
“etkileşimci toplum” tanımlarının da izahını gu¨çleştirmektedir. Yazar ayrıca Bourdieu’dan devraldığı sosyal sermaye kavramını dijitalleşen ve
nesneleştirilen yaşamlarımıza ne kadar içsel olduğunu örneklerle anlatmaktadır. Yaygınlık kazanmış sosyal sermayenin hem şirketlerin hem de yaşam
alanlarımızın kaçınılmaz kurucusuna dönu¨ştu¨ğu¨nden hareketle, Goffman’ın “benliği sunumu”, Bauman’ın “akışkan toplumu”, Castells’in “ağ
toplumu” kavramsallaştırmalarını yeniden mercek altına alan Schwarz, ayrıca Latour’un Aktör Ağ Teorisini masaya yatırmaktadır. Toplumsal ve
kişisel belleklerimiz dahil tu¨m verilerimiz artık nesneleşirken, bağlantısal belleğin şekillenişinde canlı emeğin sermayenin bir bileşeni oluşuna tanık
oluruz. Sözleşmenin yerini sözleşmesiz bir iktidar pratiği devralmıştır. Nitekim, algoritmik iktidar Weberci bu¨rokratik iktidar kavramını sorgulanır
hale getirmiştir. Peki, bu duvarsız fabrika toplumunda her yerde gözetlenen ve denetlenen bizler için çıkış yolu yok mudur? Schwarz tam da bu
noktada, “aşağıdan gözetim”, “sabotaj” gibi direniş yöntemlerinin halihazırdaki etkinliğine dikkat çekerken, kavramsal dağarcığımıza önemli katkılar