Hazreti Âdem ile esi Hazreti Havva’nin vefatlarinin ardindan insanlar hizla çogalmaya, çogaldikça da yeni yerlesim bölgelerine dogru genisleyerek yayilmaya basladilar.
Sonralari iki farkli gruba ayrildi insanlik:
Bir yanda mutlu ve inançli insanlarin meydana getirdigi Habilogullari…
Öte yanda mutsuz ve inançsiz Kabilogullari…
Habilogullari; Allah’a sonsuz bir güven ve teslimiyet ile baglanmis iken…
Kabilogullari; Seytan’in hile ve tuzaklarina yakalanip nefislerine esir düstüler.
Aralarinda yer yer kavgalar, çarpismalar yasandi.
Ve böylece Hakk ile batilin yani iyilik ile kötülügün mücadelesi toplu halde ortaya çikti…
Iste böylesi berbat ortamda bir elçi gönderildi onlara…
Bataklikta yeseren bir gül gibiydi o.
Nuh idi adi…
Kutsal Kitabimiz Kur’an-i Kerim ‘ulu’l-azm’ yani ‘özel misyon, görev ve yetkilerle donatilmis’ peygamberlerin ilki saydi onu.
Ve dile kolay, tam kirk üç âyette ondan bahsetti.
Allah’a ortak kosan, putperest bir kavme gönderildi Hazreti Nuh.