“Bir sehre ruhunu veren, o iklimin, o cografyanin, o kültürün, o sehri yapan insanlarin birlikte kotardiklari biricik olustur. Bu bazan bir pencere biçiminde kendini gösterir, bazan bir agaç seçiminde. Meselâ Istanbul ve Bursa için Erguvan vazgeçilmemesi gereken bir agaçtir. Sehrin Erguvan’a ihtiyaci vardir. Erguvan pembesinden arindirilmis bir Bogaziçi, baharda, gelinini yitirmis duvaga benzer.Bir sehre ruhunu veren bazan o mintikada kaynayan bir su, bazan sadece o bölgede pisirilen bir yemek, oynanan bir oyun, bir yapi tarzi, bir davranis, bir mezar, bir tepe, bir ziyaretgâh, bir mesiredir. Urfa’da Halilü’r-Rahman, Konya’da Mevlâna kadar Meram, Safranbolu’da evler, Erzurum’da Çifte Minare kadar eski çesmelerden akan eski sulardir.Bir sehre ruhunu veren çocuklarin oyun oynarken söyledikleri türküler ve tekerlemelerdir. Esnafin müsteriyi karsilamasidir. Topluca yasanmis elemler, topluca yasanmis kederlerdir.Bütün bu unsurlardan yoksun kalan sehir ruhunu kaybeder. Belki büyür, modernlesir, hatta azmanlasabilir; ama ötekilerden bir farki kalmaz, çekici bir yani olmaz, içinde ikamet eden insanlara verecegi bir seyi yoktur artik onun.”