On altinci yüzyildan önce Bati’da insan kavrami, Aristo’nun beden ve ruhu ayrilmaz parçalar olarak gördügü Galenik tibbî metinlere dayali bütünsel beden sagligi görüsünü içeriyordu. Batinin düsünce sistemine dayali soyagacinda modern tip, önce Vesalius’un anatomide, ardindan Descartes’in zihinbeden ikiliginde bedeni fiziksel açidan anlayabilme olasiligini bekledi. Descartes, derin düsüncelere daldigi monologlarinda bedeni makina olarak görmese bile, mekanizmalara yöneldiginde insan bedeni artik makina gibi çalismaya muktedirdi. Descartes ve Rembrandt’in Amsterdam’da kesisen hayatlari, felsefe ve sanatin da biraraya gelmesidir. Herkes Rembrandt’in Hollandali portre sanatçisi oldugunu, büyük çogunluk resimlerinde isigi ve gölgeyi us-taca kullandigini, ama çok az kisi onun tibbî yönteme dayali ögreticilik dogasini kavramistir. Rembrandt’in isik ve gölge diyalektigi, zihin-beden ikiliginde, anlatima konu olmasi açisindan, Descartes ile ortak olan hikâyesinin yazgisidir. Onun anatomi dersleri, sadece anlamin güzelligini vermez, modern tibbin kökenlerini betimleyerek, Batinin bir yöntem olarak çizgisel tarih perspektifinde ilerlemesine de katkida bulunur.
Bu kitap, hastaliklara iliskin bulgulari, doktorlarin gösterdiginden ve neyi gösteriyorsa onu söylemesinden çok, bu ise sanatçilarin öncülük ettigini iddia eder. Ne var ki çogu kez, insani bilgiye dayali düsünce, kendi zamanimizin diger zamanlardan daha çok “bilgi”yi içerdigini söyleyen bir hatadan ibarettir. Bu, bilimde belki dogru olabilir, ama sanatta asla! O halde sanat, önceden olacaklari her zaman sezinler, bilim ise sanatin sezdigini zamanla kuramsallastirir.