Ayrı Düşmüş Zamanlar / Hikayeler

“Aksam karanligi camlardan süzülüp içeri sakinlesince ortada sadece ocagin müdavimleri kalirdi. Parmaklar arasinda kehribar tespihler renk degistirmeye durur, erirdi zaman; törpülenirdi ömür. (...)Mesnevi’nin sayfalari bir bir açilir, gözler takip ederdi yazilanlari. Bazen Safahat olurdu bu. Sözle kiliflanirdi kulaga takilanlar. Zaman ötesi kapilar açilir; geçmise uzanir gönüller, bir sel olur akardi bakislar. Toplumun her kesiminden insanlar gelir, diz dize verirlerdi. Kalpler tek olur atar; kissalar anlatilmaz yasanirdi adeta. Papagan, karga, tilki misallerindeki hikmetin esigine basilir. Sazliktaki kamis olup inlerlerdi. Sehir bosalirdi aksamüstü. (...)Gönüllerde mesnevi yanar; bacalardan beyitler, kissalar, ayetler tüter sehrin üstüne. Gecenin kör karanliginda günes dogardi; yeniden dogmus gibi yildiz yildiz olurdu evler.”