“Gel, gel, gel!..” diyen adam...
“Gel!” dedi, sevgiye çağırdı. “Gel!” dedi, saygıya çağırdı. “Gel!” dedi, şefkate, merhamete ve kulluğa çağırdı. Hiç itici, tepici, dışlayıcı olmadı. Düşmanlığı, kanı, kini, ayrımcılığı silip attı. Herkesi kucakladı. Her gecesi kadir, her rastladığı Hızır’dı. Örneği, önderi, kılavuzu Resulullah’tı. Daim aşkla şakıdı, aşkı şakıdı. Ayrılıklardan yandı yakıldı. Dostu Allah’tı. O, Mevlana’ydı. Başımızın tacıydı...
Şimdi yüreklerimiz daha bir yaralı, bekliyor Mevlana ahlaklıları. İlhamı Mesnevi’den alıp sevgiyi asra taşıyanları... Yeniden ve bir daha sevgiyi hakim kılmak için Mevlana’laşanları... Bekliyor yüreklerimiz daha bir yaralı, hep çağıran, hep “Gel!” diyen adamı. Bütün bir insanlık çağırır oldu gözleri yaşlı.
Bu eser, o candan davetlere bir cevap olmalı.