... gencecik bir delikanli, tedavi masasina geldi. Hali oldukça kötü görünüyordu. Her tarafi kan revan içindeydi. Vücudunda saglam bir yeri kalmamis gibiydi. Kelimenin tam anlamiyla perisandi. Yasayacak gibi görünmüyordu. Her an can verebilirdi.
Durumun vahametini gören doktor, sirada bekleyenleri de düsünerek, yardimci olan askerlerine, büyük bir metanet içinde,
“Kaldirin bunu…” dedi.
Askerler tam yaraliyi kaldiracaklardi ki, masada yatan yarali asker,
“Baba..!” dedi, zorla, “baba...”
Doktor, duydugu sese inanamadi önce. Kisa bir saskinlik geçirdi. Taniyordu bu sesi. Evet, evet, taniyordu bunu. Bu oglunun sesiydi...
• * *
Doktor bir müddet öylece durdu. Vatanin özgür kalmasi için canini veren ogluna bakti. Kaç vatan evladinin böyle sehit verildigini, kaç tanesinin daha böyle sehit verilecegini düsündü. “Demek ki,” dedi içinden, “özgürlük bu kadar pahaliymis.”